(دوای درد درمندان )  

امام هادی بسیار مهربان بود و همواره در رفع مشکلات اطرافیان تلاش می‏کرد و حتی گاه خودرا به مشقّت می‏انداخت. آن هم در دورانی که شدت سخت‏گیری‏های حکومت بر شیعیان به اوج خود رسیده بود. «محمد بن علی» از «زید بن علی» روایت می‏کند: « من به سختی بیمار شدم و شبانه، پزشکی برای درمان من آوردند. او نیز دارویی برایم تجویز کرد. فردای آن روز هر چه گشتند، نتوانستند آن دارو را بیابند. پزشک دوباره برای مداوای من آمد و دید حالم وخیم ‏تر شده است، ولی چون دید دارو را به دست نیاورده ‏ام، نا امیدانه از خانه ‏ام بیرون رفت.
اندکی بعد فرستاده امام هادی علیه السلام به خانه‏ ام آمد، او کیسه‏ ای در دست داشت که همان دارو در آن بود، آن را به من داد و گفت: ابوالحسن به تو سلام رساند و این دارو را به من داد تا برایت بیاورم، او فرمود: آن را چند روز بخور تا حالت بهبود یابد.
دارو را از دست او گرفتم و خوردم و چندی بعد به کلی بهبود یافتم»

الارشاد، ج 2، ص 433. (برگرفته از كتاب ویژگی‏های اخلاقی امام هادی علیه السلام ابوالفضل هادی منش)