(امام درباره مصائب و گناهان چه فرمود؟ )   

عبدالله بن يحيى بر اميرالمؤمنين علیه السلام وارد شد، صندلى در برابر آن حضرت بود، حضرت امر فرمود كه بر آن كرسى بنشيند؛ عبدالله نشست ، چيزى نگذشت كه چيزى بر سرش افتاد و سرش شكسته و خون جارى گشت حضرت امر فرمود آب آوردند و خون سرش را شستشو داد و فرمود: نزديك شو به من، آنگاه دست بر شكاف سرش گذارد، در حالى كه عبدالله سخت بى تابى مى كرد، جراحت سر را به هم آورد و بهبود پذيرفت ، گويا شكستگى پديد نگشته بود؛ پس از آن فرمود: اى عبدالله! سپاس خدايى را كه قرار داد گرفتاريها را كفاره گناهان پيروان ما در دنيا، تا در فرمان بردن حق ، سالم بمانند و سزاوار مزد و اجر شوند. عبدالله عرض كرد:اى اميرالمؤمنين علیه السلام، مجازات گناهان ما فقط در دنياست ؟ حضرت فرمود: آرى، مگر نشنيده اى گفته پيامبر علیه السلام را كه فرمود: الدنيا سجن المؤمن وجنة الكافر: دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است.
خداوند پيروان ما را در دنيا از گناهانشان پاكيزه گرداند به وسيله مصائب و ناراحتيها و به عفو خود، چنانكه مى فرمايد: ما اصابكم من مصيبة فبما كسبت ايديكم و يعفو عن كثير: آنچه مصيبت مى بينيد از كردار خود شماست ، و بسيارى از آن بخشش مى كند.

آن گاه پيروان ما به قيامت وارد شوند و طاعتهاى آنان را زياد كند و لكن دشمنان ما را خداوند در دنيا جزا دهد به طاعاتشان گرچه وزنى ندارد، زيرا طاعتشان اخلاص ندارد و چون وارد قيامت شوند، سنگينى گناهان و كينه هايشان به محمد و آل محمد و ياران واقعى آنان، بر شانه آنهاست و در آتش فرو روند.
عبدالله عرض كرد: اى اميرالمؤمنين استفاده كردم و به من آموختى، اگر به من مى فرموديد كه چه گناهى سبب محنت مجلس شد، بسيار نيكو بود كه ديگر مرتكب نشوم؟
حضرت فرمود: هنگام نشستن، بسم الله نگفتی، اين مصيبت كفاره گناهت گشت، مگر نمى دانى كه پيامبر از جانب خداوند مرا حديث كرد كه خداوند فرمايد: هر كارى كه در آن بسم الله گفته نشود، آن كار ناتمام خواهد ماند.

(تفسيرالبرهان ج 1، ص 45؛ داستانهايى از زندگانى حضرت على علیه السلام، ص 208.)